Tarifa
Wstęp
Tarifa ma bardzo stare korzenie, które w szczególności sięgają czasów prehistorycznych , o czym świadczą malowidła naskalne, dolmeny, kamienna broń i inne przedmioty, które są zmieszane z pozostałościami z późniejszych czasów z czasów fenickich, kartagińskich i rzymskich, które zmaterializowały się na nekropolii i świątyniach starożytnych bóstw. Rzym to kultura, która pozostawiła największe piętno na Tarifie, ponieważ w tamtym czasie istniały nie mniej niż trzy miasta: Iulia Ioza (obecnie Tarifa), Mellaria ( Casas de Porro) i Baelo Claudia (Bolonia), a także 10 fabryk konserw rybnych.
Wraz z przybyciem w 710 roku sił muzułmańskich pod wodzą Tarika Ben Maleka, narodziła się nazwa Tarifa i powstała Al-Andalus, wszystko na potrzeby Arabów. W X wieku zbudowano zamek, doceniając strategiczne położenie Tarify. Miasto od roku 1090 było pod panowaniem Almorawidów, a od roku 1190 przeszło pod panowanie Almohadów. Prawie 600 lat później, w 1292 roku, Sancho IV prowadzący rekonkwistę zajął miasto. Chociaż muzułmanie nie zaprzestali walki i w 1293 roku otoczyli Tarifę, nadając temu faktowi mityczne wydarzenie, dzięki któremu jej obrońca zyskał przydomek Guzmán El Bueno: odmówienie poddania twierdzy w zamian za życie jego syna, więźnia wroga.
Dzięki temu Don Alonso zyskało Księstwo Medyny Sidonii i dominację znacznej części ziem prowincji. Sama nazwa miasta pochodzi od arabskiego Al Yazirat Tarif lub wyspy Tarif. Nazwę tę nadano w 710 r. wyspie leżącej u jej wybrzeża, ponieważ było to miejsce wybrane przez wojska ekspedycyjne Tarifa, dowódcy Tarika, podczas pierwszego lądowania Arabów na Półwyspie Iberyjskim.
Tarifa jest najbardziej wysuniętym na południe punktem Półwyspu Iberyjskiego, wierzchołkiem Tarify lub „Marroquí”, przypadkiem geograficznym, który znajduje się na wyspie Las Palomas, dziś połączonej z samym miastem drogą , która służy jako dostęp do latarni morskiej oraz innych atrakcji, które się tam znajdują.
Znajdujący się na południu przylądek Punta de Tarifa to najdalej wysunięty na południe punkt lądowej Europy. Przy dobrej pogodzie za dnia można zaobserwować wybrzeża Afryki, w nocy zaś można zaobserwować światłą marokańskiego miasta Tanger, które to w prostej linii położone jest w odległości około 40km po drugiej stronie Cieśniny Gibraltarskiej.
Jak dojechać do Tarifa?
Do Tarifa dostaniemy się samochodem praktycznie z każdego hiszpańskiego miasta. Najbliżej położony jest Cadiz (100km) i Malaga (160km) oraz Gibraltaru (45km)
Jeśli będziemy chcieli jechać transportem publicznym to bilety na autobus kupimy na stronie Transportes Comes.
Bus z Cadiz kursuje 4 razy dziennie. Najtańszą opcją jest dojazd z Gibraltaru. Bus kursuje dwa razy dziennie a bilet kupimy korzystając z powyższego linka.
Zwiedzanie miasta
Będąc w mieście warto udać się do historycznego centrum miasta, które to zamknięte jest w średniowiecznych murach miejskich, a które to w 2003 roku uznane zostało za zasób o znaczeniu kulturowym w kategorii kompleksu monumentalnego.
Stare Miasto Tarifa to przede wszystkim wąskie uliczki, piękne białe domy i typowe andaluzyjskie dziedzińce – z jasnoniebieskimi drzwiami i oknami – są po prostu niesamowite! Mimo że stare miasto nie jest zbyt duże, szybko zgubisz się w małych uliczkach i nagle staniesz na pięknym placu. Calle Sancho IV el Bravo prowadzi do starego pięknego kościoła Iglesia de San Mateo, Plaza de Santa Maria i Plaza Miramar.
Do dziś w obrębie Starego Miasta zachowały się domy z okresu XVII wieku oraz elementy zabudowy pamiętające jeszcze okres panowania arabskiego.
Spacerując po Starym Mieście natrafimy na Kościół San Mateo. Jest to główny kościół w Tarifie, który został wzniesiony na ruinach dawnego meczetu. Jego powstanie historycy datują na rok 1506, choć pierwsza wzmianka o tej świątyni pochodzi dopiero z 1534 roku. Kościół pierwotnie został zbudowany w stylu gotyckim. To co w tym przybytku religijnym zasługuje na szczególną uwagę to przede wszystkim barokowa fasada, którą zaprojektował Torcuato Cayon de la Vega (1774). Warto zobaczyć także Capilla del Sagrario – okrągłą kaplicę dobudowaną w XVIII wieku i odrestaurowaną w 1899 roku.
Wędrując uliczkami natkniemy się na Bramę Jerez (Puerta Jerez), jest to jedyna pozostała z trzech bram starej medyny. Pozostałe dwie bramy: Puerta del Retiro na wschodzie i Puerta del Mar na zachodzie już nie istnieją.
Brama Jerez, która dawała dostęp do miasta od północy, została zbudowana w XIII wieku w stylu mauretańskim, prawdopodobnie w czasie, gdy miasto znajdowało się pod kontrolą Benimery, kiedy to mury zostały rozbudowane w kierunku przedmieść. Po ponownym podboju miasta przez chrześcijan w XIII w., mury Tarify zostały rozbudowane i brama została otwarta. Straciła swój charakter w wyniku przebudowy, która brama przeszła, ale jej konstrukcja zewnętrzna pozostaje praktycznie niezmieniona.
W 2000 roku brama została odrestaurowana, kwalifikując się tym samym jako miejsce do umieszczenia obrazu Chrystusa z Los Vientos, dzieło lokalnego artysty Guillermo Péreza Villalta.
W okolicy Bramy Jerez znajduje się wiele sklepów, restauracji i kawiarni.
Udając się w kierunku centrum, natrafimy na centralny plac miasta, przy którym znajduje się wiele atrakcji. Plac ten ma trzy nazwy. Oficjalnie nazywany jest Plaza de Santa Maria, od kościoła, który znajduje się na rogu, jego starsza nazwa Plaza Alfonso XII jest nadal na ścianie. Jednak lokalnie jest znany jako Plaza de la Ranita czyli Plac Małych Żab.
Nazwa wzięła się od niezwykłej fontanny w kształcie gwiazdy z ośmioma ceramicznymi żabami, po jednej w każdym punkcie w bardzo marokańskim odcieniu turkusu. Żaby są podobne do tych z fontanny na Plaza de España w Vejer de la Frontera.
Przy placu zlokalizowanych jest kilka ciekawych miejsc, które warto zobaczyć będąc w mieście.
W północnej części placu znajdują piękne schody zwane Calle Almedina, które doprowadzą nas przez centrum aż do starego miasta.
Atrakcyjny ratusz znajduje się po południowej stronie placu, nieskazitelnie biały dzięki niedawnej renowacji. Stary zegar na elewacji wygląda imponująco, ale nie wskazuje już godziny, a oryginalna nazwa ratusza „Casa Consistorial” jest ozdobiona niebiesko-żółtymi kafelkami.
Po stronie wschodniej znajduje się Colegio Cervantes, z początku XX wieku (1929 roku) w stylu neo-mudejar z arabskimi łukami oraz wieżyczkami i murami. Budynek ten miał różne zastosowania w całej swojej historii, jako centrum edukacyjne, klub flamenco … a obecnie znajduje się tu biblioteka.
Posiada dostęp dla osób o ograniczonej sprawności ruchowej, przełamujący bariery architektoniczne z rampą wjazdową do wnętrza, a także niektóre schody, a także windą do wjazdu na antresolę. Ma powierzchnię całkowitą 650 m2, z czego 400 m2 to powierzchnia użytkowa do wykorzystania przez bibliotekę. W jego układzie wewnętrznym wyróżnia się duże zadaszone patio , lewe skrzydło z magazynem o powierzchni 100 mkw. I antresolą o powierzchni 50 m, z łącznie 160 stanowiskami konsultacyjnymi.
W prawym skrzydle o powierzchni około 100 metrów kwadratowych będzie się mieścić archiwum historyczne gminy „Jesús Terán”, archiwum o niezwykłym bogactwie. Do najcenniejszych dokumentów należą przywileje taryfowe, czyli dokumenty, którymi władza poświadczyła korzyść lub zwolniła z obowiązku określone terytorium lub określone osoby. Tarifa otrzymała pierwszą z rąk Sancho IV el Bravo w 1295 roku; W następnym stuleciu Alfonso XI przyznał kolejne dwa, a w 1653 roku jeszcze jeden Felipe IV. W całej historii Tarifa uzyskała 25 przywilejów lub potwierdzeń przywilejów, z których 21 zachowało się po dziś dzień.
Wracając do naszej biblioteki, Biblioteka Mercedes Gaibrois zawdzięcza swoją nazwę pisarzowi i historykowi pochodzenia kolumbijskiego, którego badania nad Sancho IV stanowiły kamień milowy w historii hiszpańskiego średniowiecza. Od 2002 roku jest częścią sieci bibliotek z Andaluzji.
W otoczeniu biblioteki miejskiej znajduje się niewielki ogród botaniczny, w którym w razie upałów można odpocząć.
Po zachodniej części Plaza de la Ranita znajduje się Muzeum Miejskie. Ten biały budynek z VIII wieku, który pierwotnie był Casa del Posito lub Sklepem Zbożowym, ma imponujące kamienne drzwi. Chociaż muzeum posiada drzwi od strony placu. jedyne wejście jakie do niego prowadzi znajduje się wewnątrz Zamku.
W południowo-zachodnim narożniku placu znajduje się Iglesia de Santa Maria (kościół św. Marii). Kościół został zbudowany pod koniec XIII wieku na starym islamskim meczecie i z którego obecnie zachowały się tylko cztery kolumny i część kasetonowego stropu. Jego plan jest prostokątny, w stylu gotycko-mudejarskim, a także podzielony na trzy nawy. Jednak jego fasada jest klasycystyczna, będąc jednym z najstarszych obiektów sakralnych w mieście. Należy zauważyć, że świątynia ta była największym kościołem w Tarifie do czasu budowy Kościoła San Mateo. Wewnątrz znajduje się Niepokalane Poczęcie z XVI wieku oraz ambona z kutego żelaza z XVIII wieku. Obecnie jest to siedziba ośrodka kultury.
Z wyjątkiem specjalnych okazji, kiedy duża brama jest otwarta, do kościoła nie można wejść od strony placu; podobnie jak muzeum, można wejść tylko od strony zamku. Kościół ten została niedawno całkowicie odrestaurowany, a szklana podłoga w pobliżu ołtarza odsłania rzymskie mury w rodzaju krypt, chociaż nie znaleziono tam grobów. Groby znaleziono na długich „ulicach” oddzielonych małymi ścianami w nawie kościoła, która została później dodana.
W kościele można również zobaczyć gruby na metr rzymski mur, który musiał podtrzymywać wielki budynek publiczny, taki jak świątynia. Odkryto tu w czarnym piasku ceramikę z epoki brązu z 2000 roku pne, a obok niej znajdował się mały kulisty młynek do kamienia i hematytu z czerwonawym minerałem używanym do malowania jaskiń na tym obszarze.
Kolejną atrakcją miasta jest Zamek Guzman El Bueno. Ta imponująca, solidnie zbudowana mauretańska fortyfikacja, która odegrała ważną rolę we wczesnej historii Hiszpanii, została niedawno odrestaurowana. Jako najbardziej wysunięty na południe punkt półwyspu Tarifa była ważnym strategicznym punktem wejścia do Hiszpanii i reszty Europy dla potencjalnych najeźdźców, więc dobre struktury obronne były niezbędne.
Zamek Guzmana El Bueno został pierwotnie zbudowany jako alcazar (forteca Maurów) w 960 r. Na rozkaz kalifa Abderramana III z Kordoby, aby chronić Tarifę przed najazdami z Afryki i północy (Wikingowie). Kalif ten zbudował również szereg struktur obronnych wzdłuż wybrzeży iberyjskich, zazwyczaj kwadratowych zamków w stylu oficjalnej architektury państwa Umajjadów, ale Tarifa jest trapezoidalna ze względu na kontury wzgórza.
Zamek nosi teraz imię Alonso Pereza de Guzmana, który słynął z tego, że odbił Tarifę z rąk Maurów podczas oblężenia w 1294 r., Kiedy poświęcił życie swojego syna, aby ocalić miasto, i otrzymał od króla tytuł księcia Medyny Sidonii (został nazwany El Bueno, co oznacza raczej Sprawiedliwych niż Dobro) jako nagrodę. Później zamek przez wiele stuleci służył jako garnizon dla wojsk hiszpańskich.
Ze względu na nieregularny, podłużny kształt zamku niektórzy uważają, że powstał on na pozostałościach rzymskiego fortu. Od wschodu zamek strzegą dwie wysokie wieże – jedna nazywa się Torre de Guzman El Bueno; stąd wydano rozkaz dla Maurów, aby zabili syna Guzmana. Na zewnątrz zamku można zobaczyć posąg króla, który jako pierwszy odbił miasto z rąk Maurów w 1292 r., Sancho IV; tuż nad drogą na Alameda znajduje się pomnik samego Guzmana.
Wewnątrz zamku można zobaczyć małą wystawę z życia samego Guzmana. Spacerując po wewnętrznej części zamku, znajdziesz łuki, schody, bramy i wieże z różnych okresów, a nawet kaplicę. Wejdź na mury obronne, aby podziwiać imponujące widoki na morze, wybrzeża Afryki oraz Maroko. Istnieje replika katapulty, ważnej broni w średniowieczu. Latem na zamku odbywają się koncerty.
Wstęp do zamku waha się od 1.50€ (emeryci) do 4€ (dorośli)
Przed zamkiem Guzman el Bueno znajduje się rzeźba. Przedstawia ona Sancho IV z Kastylii el Bravo.
Pomnik ten powstał dla upamiętnienia siódmej rocznicy zajęcia Tarify przez wojska Sancho IV, które z myślą o umocnieniu chrześcijańskiej pozycji na południu rozpoczęły ofensywę na tereny zdominowane przez armię muzułmańską.
Posag z brązu Sancho IV el Bravo przedstawia króla Leonese, który dowodził wojskami, które zajęły miasto i zamek Tarifa w 1292 roku, siedząc na tronie spoczywającym na jego tarczy, z mieczem w prawej ręce. Rzeźba znajduje się bardzo blisko drzwi zamku Guzmán el Bueno i obok Paseo de La Alameda.
Pomnik znajduje się w tym miejscu od 1992 roku. Autorem pomnika był artysta z Tarragony, Manuel Reiné Jiménez .
Drugi ważny dla miasta pomnik przedstawia generała Francisco Coponsa. Historia generała sięga początku XIX wieku (1812 r.), kiedy to Hiszpania została zajęta przez żołnierzy Napoleona. Oprócz Kadyksu, który był broniony lądem przez wojska hiszpańskie i morzem przez Marynarkę Królewską, miasto Tarifa oraz Malaga oparły się najeźdźcy.
To, co wydarzyło się w mieście Kadyks w Boże Narodzenie 1811 r., mimo ze jest wydarzeniem bardzo zapomnianym, jest jednym z najbardziej bohaterskich czynów hiszpańskiej wojny o niepodległość (1808-1814). Z garnizonem hiszpańsko-brytyjskim liczącym niespełna 3000 żołnierzy, walczyli ze znacznie większą grupą 15000 żołnierzy cesarskich pod dowództwem generała Jeana François Levala, Polski kontyngent Levala składał się z dwóch batalionów, każdy z 7. i 9. pułku piechoty, a jego kawaleria składała się z czterech szwadronów z 16. i 21. pułku smoków
Generał z Malagi wraz ze swoimi żołnierzami przez 17 dni ( 19 grudnia 1811 – 5 stycznia 1812) stawiał opór mimo oblężenia i szturmu Francuzów W końcu Hiszpanie przetrwali i wygrali walkę. Oblężeniem Tarify dowodził generał Francisco de Copons y Navia, urodzony w Maladze w 1764 r., Także bohater bitwy pod Bailén (1808), a w 1814 r. kapitan generalny Katalonii.
W 2012 roku, z okazji 200-lecia upamiętniające to wydarzenie, postawiono pomnik, dzieła rzeźbiarza Alberto Germána Franco.
W tym samym roku Towarzystwo Historyczno – Kulturalneg Tarifa 1812 , pod przewodnictwem badacza z Tarif, Juan Antonio Patron, rozpoczęło tworzyć inscenizację historyczną. Mają one miejsce 17 i 18 października.
Udział bierze ponad 200 grup z całej Europy, m.in: Niemcy, Belgia, UK, Polska, Irlandia. Dziś jest to największa historyczna rekonstrukcja okresu napoleońskiego w Andaluzji.
W mieście znajduje się także drugi zamek Santa Catalina, który znajduje się na wzgórzu o tej samej nazwie. W XVI wieku znajdowała się tu kaplica Santa Catalina y de San Telmo.
Ze względu na fakt, iż wzgórze ma położenie strategiczne, w 1926 r. Ministerio de Marina (Ministerstwo Morskie) zdecydowało się zbudować stację flagową dla semafora lub telegrafu optycznego do komunikacji ze statkami. Po scedowaniu ziemi od rady miejskiej plany uległy jednak zmianie i obecny budynek wzniesiono w 1930 i 1931 roku.
Zamek Santa Catalina to wieża widokowa zbudowana w 1931 roku w stylu XVI-wiecznego zamku, na niewielkim wzniesieniu o tej samej nazwie. „Zamek” ma dużą, dziwnie nieproporcjonalną wieżę widokową z łukami z mudejaru i balkonami na rogach.
Zajmuje strategiczną lokalizację z widokiem na Morze Śródziemne i Playa Chica, groblę prowadzącą do Isla de las Palomas i Ocean Atlantycki oraz Playa de los Lances.
Oryginalny projekt Julio Murúa, w stylu włoskiego renesansu, był uzasadniony potrzebą nadania budynkowi wyglądu obronnego, ale w harmonii z zamkiem na Isla de los Palomas i Castillo de Guzman El Bueno. Wnętrze było proste, zgodne z przeznaczeniem wojskowym: baraki, punkt widokowy, biura, kuchnia. W tamtym czasie nie był dobrze przyjmowany przez mieszkańców i stał się znany jako Castillo de Santa Catalina, mimo że nigdy nie był zamkiem. Budynek został otwarty w 1933 roku, ale telegraf optyczny nigdy nie został zainstalowany.
Na początku hiszpańskiej wojny domowej budynek był celem bombardowań republikanów i doznał tak dużych zniszczeń, że został opuszczony i pozostawał taki przez czterdzieści lat.
W czasie II wojny światowej wzgórze zostało ponownie ufortyfikowane, a pod i obok widocznego z drogi zamku zbudowano sieć bunkrów.
W 1972 roku zamek został naprawiony i stał się centrum kontroli żeglugi w Cieśninie Gibraltarskiej oraz stacją meteorologiczną dla Armady Española (hiszpańskiej Królewskiej Marynarki Wojennej), a później Instituto Nacional de Meteorología (hiszpańskiego Krajowego Biura Meteorologicznego). Była to najbardziej wysunięta na południe stacja meteorologiczna w kontynentalnej Europie.
W 2001 roku własność powróciła do Rady Miejskiej Tarify i została dodana do listy Instituto Andaluz de Patrimonio Histórico for inclusión jako B.I.C. Bienes de Interes Cultural (Zasoby o znaczeniu kulturowym).
Obecnie zamek jest zamknięty dla zwiedzających. Jest kilka projektów odnośnie zamku ale póki co żaden nie został zrealizowany.
Innym ciekawym miejscem, na które warto poświęci parę chwil będąc w mieście jest Kościół św. Franciszka.
To bardzo stary kościół , który jako parafia istniał już od ostatnich lat XIV wieku, a pewne dane wspominają o nim od 1519 roku.
Później został prawie całkowicie przebudowany w latach 1794-1797, zgodnie z stylami barokowymi i neoklasycystycznym, typowym dla tamtych czasów.
Nawa główna nakryta jest sklepieniem półkolistym lub kolebkowym i zakończona jest półkolista absydą, w której znajduje się ołtarz.
W Kościele znajduje się XIX w. chór w samej kaplicy głównej, wokół okrągłego baldachimu również z XIX wieku, którego kopula na korynckich kolumnach zawiera cenna rzeźbę Niepokalanego Poczęcia NMP, być może autorstwa Hernando de Uceda, i która to wykonana została w 1563 roku.
Parę lat temu kościół przeszedł renowację. Odnowiono mury kościoła jak i jego wnętrze.
Kościół jest kanoniczną siedzibą dwóch Bractw Pokutnych Wielkiego Tygodnia w Tarifie.
Jeden ze starszych kościołów i najbardziej zaniedbanych to kościół Santiago lub Jezusa (Iglesia de Santiago o de Jesus).
Świątynia pochodząca z XIV wieku, zbudowana została na meczecie w stylu mudejar gotycki i znajduje się w dawnej dzielnicy arabskiej La Aljaranda, w pobliżu starej islamskiej bramy znanej jako „ Postigo de Santiago ”, przez którą według opowieści wkroczyła chrześcijańska armia, ta sama, która podbiła Taryfę w 1292 roku.
Od momentu powstania była jedną z głównych parafii Tarify , aż w XVI wieku zeszła na dalszy plan po kościołach San Mateo i San Francisco i stał się pustelnią, w której czczono Jezusa Nazareno. Odtąd jest znany jako Kościół Jezusa, nadając nazwę okolicy, która go otacza.
W połowie XIX wieku w kościele odlewano dzwony głównego kościoła San Mateo. W rezultacie doznał poważnych zniszczeń i zamknął kult. Większość obiektów kultu trafiła do wspomnianego kościoła San Mateo, a także do jego archiwów np. np. Płaskorzeźba Santiago czy wizerunek Jezusa z Nazaretu.
W pierwszej połowie XX wieku kościół został sprzedany przez biskupstwo osobie prywatnej do wykorzystania jako materiał rozbiórkowy. Na szczęście projekt rozbiórki nie został przeprowadzony i pod koniec XX wieku właściciel kościoła zwrócił majątek biskupstwu.
Fasada i dzwonnica kościoła to najbardziej znane części, będące zarazem celem licznych zdjęć turystów, których przyciąga ten porzucony losowi pomnik. Jego fasada jest prosta, podkreślając łuk starych drzwi i dzwonnicę jako najbardziej charakterystyczne jej elementy. Wieki temu obie części były malowane na biało z siecią ukośnych malowideł, z których pozostały tylko niewielkie, prawie niewidoczne ślady.
Wiele fragmentów kościoła bezpowrotnie zniknęło. Do dziś zachowała się zbudowana w 1523 roku o charakterze grobowym i nakryta sklepieniem żebrowym Gotycka Kaplica Poczęcia oraz część ścian nawy wraz z przyporami.
Po siedmiu wiekach życia kościół Santiago znajduje się w fazie upadku, która rozpoczęła się ponad sto lat temu, kiedy biskupstwo Kadyksu pozwoliło mu na samodzielne starzenie się i śmierć, dopóki nie został przekazany Radzie Miasta Tarify 2015, bez znaczącej zmiany ich sytuacji.
Niedawne wykopaliska archeologiczne ujawniły połączenie kościoła ze ścianą i okiennicą, która łączyła się ze starą zakrystią. Doceniane są liczne przemiany, jakie obiekt przeszedł na przestrzeni wieków.
Obecnie obiekt został umieszczony na czerwonej liście z powodu niszczejącego stanu budynku i zagrożenia zawalenia się 13 metrowej wieży.
Jedną z najbardziej reprezentatywnych postaci krajobrazu Tarragony można znaleźć w latarni morskiej Tarifa.
Znajduje się ona na południowej części Półwyspu Iberyjskiego, położona jest na Isla de las Palomas i bardzo dobrze ją widać z każdego punktu w mieście Tarifa. A najlepiej z plaży Playa de Las Lances.
Historia latarni sięga XVI wieku. W 1588 roku wydano zamówienie na wyspę, mającą prawie 17 metrów wysokości i około 10 metrów średnicy.
Już w XIX wieku Rada Regencyjna króla Fernanda VII nakazała sądom generalnym i nadzwyczajnym Kadyksu zbudowanie obrotowej latarni, która służyłaby jako punkt odniesienia dla nawigacji po cieśninie , o zasięgu światła wynoszącym 30 mil. W 1854 roku latarnia zyskała nową wieżę i nową optykę, a prąd dotarł do jego wieży w 1967 roku.
W miarę upływu czasu latarnia Tarifa była dostosowywana, poddawana licznym modyfikacjom, aż stała się tym, czym jest dzisiaj, wieżą w kształcie ściętego stożka z bielonego muru z popiołu, wysoka nieco ponad 43 m nad poziomem morza i 33 m nad ziemią. odniesienie dla statków, które przekraczają Cieśninę Gibraltarską .
Obecnie do latarni można dostać się tylko wykupując wycieczkę. Dawniej pełniła funkcje koszar wojskowych i otoczenie latarni jest bardzo surowe. Obiekt nie jest dostosowany dla zwiedzających.
Wyspa, na której znajduje się latarnia jest także miejscem, gdzie gromadzą się ptaki charakterystyczne dla wybrzeża Kadyksu. Głównie są to mewy ale można zauważyć także i inne ptaki.
Okolice miasta
Mając trochę czasu warto udać się do położonego 22km od miasta Tarifa stanowiska archeologicznego Baelo Claudia w pobliżu wioski Bolonia (nie mylić z miastem Bologna we Włoszech).
Baelo Claudia zostało uznane za narodowy pomnik historii. To rzymskie miasto-fabryka zaskakuje doskonałym stanem. Było to ważne miejsce w tamtym czasie ze względu na żywność w puszkach i solankach i było źródłem sosu garum eksportowanego do całego imperium rzymskiego.
W III wieku n.e. doszło do trzęsienia ziemi. Pod koniec III i na początku IV wieku n.e. nastąpił nowy okres prosperity, który nigdy nie osiągnął poziomu z poprzedniego okresu. Trzęsienie ziemi, które miało miejsce na początku III wieku uszkodziło niektóre budynki publiczne. Pozostały one nienaprawione. Miasto stopniowo traciło ludność, aż stało się prostą wioską rybacką, a część mieszkańców zamieszkiwała częściowo zrujnowane budynki publiczne. Miasto zostało ostatecznie opuszczone w VII wieku naszej ery. Od tego czasu Baelo Claudia jest niezamieszkane.
Kiedy w 1917 r. Rozpoczęto pierwsze wykopaliska w rejonie Bolonii, badacze odnaleźli pozostałości dobrze prosperującego miasta, zbudowanego według klasycznej rzymskiej tradycji; doskonale zaplanowany i racjonalny projekt miejski.
Stanowisko archeologiczne Baelo Claudia, w prowincji Kadyks zachowało jeden z najwspanialszych znanych przykładów rzymskiego miasta. Niektóre budynki pochodzą z czasów Augusta, chociaż większość została zbudowana pod wodzą Klaudiusza. Najwyraźniej historyczne centrum, w którym znajduje się forum i wszystkie budynki organizacji administracyjnej, zostało zbudowane w tym samym czasie, wzdłuż prostopadłej osi wzdłuż linii brzegowej.
Na miejscu można zwiedzać dawne rzymskie forum, pozostałości po czterech świątyniach, budynkach administracyjnych, domach, manufakturach i sklepach, gdzie sprzedawano ryby oraz produkty z ryb. Do zwiedzania są również pozostałości murów, akweduktu, ruiny sądu z trzy metrowym posągiem Cesarza Trajana, teatr na 2000 osób. Gdzieniegdzie widać pozostałości systemu kanalizacji Są także ruiny fabryk produkujących konserwy rybne i sos garum. Ruiny, które zachowały się do czasów dzisiejszych są znakomitym przykładem antycznej architektury.
Wstęp dla obywateli UE jest darmowy. Obywatele z pozostałych krajów za wstęp na teren stanowiska archeologicznego muszą zapłacić 1.50€. Brak możliwości zwiedzania forum i teatru.
Czynne: wtorek – sobota, 9-17:30, niedziela 9-14:30. W poniedziałek zamknięte.
W 5km od stanowsiak archeologicznego Baelo Claudia znajduje się jeszcze jedna atrakcja – Jaskinia Moro (Cueva del Moro). Jaskinia ta reprezentuje najbardziej wysunięte na południe sanktuarium paleolityczne na kontynencie europejskim. Wewnątrz jaskini można zobaczyć ryciny koni, malowidła oraz inne czerwone malowidła naskalne.
Jaskinia została odkryta w 1994 roku przez Lothara Bergmanna i ma około 20000 lat. W latach 1995-1999 odkrycie w jaskini doznało nieodwracalnych szkód w skutek braku zabezpieczenia i szkód wędrowców. 7 czerwca 1999 roku jaskinia została zamknięta i okratowana.
Galeria
W odległości ok. 3km od jaskini Moro na przylądku, nad nadbrzeżem, w pobliżu Bolonii znajduje się latarnia morska Camarinal. Znajduje się na przylądku Gracia , który należy do Parku Narodowego Estrecho i znajduje się pomiędzy plażą Alemanes a plażą El Cañuelo.
Początkowo latarnia Camarinal była latarnią morską zwaną „Torre Vieja” lub „Torre de Cabo de Gracia”. Została zbudowana na miejscu innej latarni z kręconymi schodkami i punktami wiokowymi jako jedna z wielu przybrzeżnych wież strażniczych w połowie XVI wieku na rozkaz króla Filipa II w celu ochrony wybrzeża Kadyksu przed grabieżami berberyjskich piratów .
W 1990 roku, została odrestaurowana i przystosowana jako latarnia morska. Została wpisana na listę Zasobów kulturowych Dziedzictwa historycznego Hiszpanii. Możną ją zwiedzać codziennie.
Wybierając się do Parku Narodowego Estrecho, trafimy na Wieżę Guadalmesí. Atrakcja ta znajduje się ok 12 km od miasta Tarifa, poruszając się wzdłuż wybrzeża.
Wieża ma około 15 metrów wysokości i stoi w eksponowanym miejscu. Została zbudowana w 1588 roku u ujścia rzeki Guadalmesí. Wieża była kiedyś używana do ochrony ujścia rzeki, ponieważ uważano ją za źródło wody pitnej dla miasta Tarifa.
Nawiasem mówiąc, słowo „Guadalmes” („جوادلمص”) pochodzi z języka arabskiego i oznacza „Gwadelupa” czyli rzeka.
Rejsy z delfinami i wielorybami
Cieśnina Gibraltarska (nad którą położona jest Tarifa) stanowi część Międzykontynentalnego Rezerwatu Biosfery UNESCO. Z tego powodu jedną z popularniejszych atrakcji w tym rejonie są rejsy statkami, w trakcie których możesz obserwować delfiny i wieloryby w ich naturalnym środowisku. Przy odrobinie szczęścia być może uda Ci się zobaczyć wszystkie siedem gatunków waleni, które pływają w tych wodach. Żyje tu np. wieloryb pilot.
Międzykontynentalny Rezerwat Biosfery UNESCO to także renomowane miejsce obserwacji ptaków wędrownych, w szczególności bocianów, które wiosną i jesienią przekraczają Cieśninę Gibraltarską.
Dzień w Tangerze
Korzystając z bliskości wybrzeża Afryki, możemy udać się na 1 dzień do marokańskiego miasta Tangier. Z Tarify są dwie linie promowe, które oferują kurs na tej trasie. Te firmy to FRS i Intershipping. Bilet w jedną stronę kosztuje 37€ a rejs trwa około godziny. W 2021 roku kursy na tej trasie ze względu na pandemię są zawieszone.
Bardzo dobre opisy zwiedzania Tarify i okolic z ciekawymi historycznymi informacjami, z których korzystamy w tym roku (2022).
Super, że się przydały. Hiszpania to cudowny kraj. Pozdrawiam.