Arcos de la Frontera
Gdzie znajduje się Arcos de la Frontera?
Arcos de la Frontera to niewielkie miasteczko w prowincji Kadyks w Andaluzji w Hiszpanii. Położone jest nad przepaścią na brzegu rzeki Guadalete. Miasteczko jest bramą do Szlaku Pueblos Blancos (Białe Wioski), grupy wiosek Kadyksu i Malagi z malowniczymi białymi domami, które wznoszą się na zboczach gór. Miasto ma wspaniały widok na grzbiet z piaskowca, z którego widać szczyt San Cristóbal i dolinę Guadalete. Miasto zyskało swoją nazwę, będąc granicą XIII-wiecznej bitwy Hiszpanii z Maurami. Znajduje się w odległości 60km od Cadiz i 85km od Seville, a podróż trwa 1.5 godziny. Dzięki temu szybko i łatwo tam dotrzeć. Arcos de la Frontera została uznana za obiekt historyczno-artystyczny zgodnie z dekretem z marca 1962 r. W licznych publikacjach Arcos de la Frontera opisywana jest jako najpiękniejsza wioska w Hiszpanii. W mieście można zobaczyć wiele ciekawych zabytków o czym poniżej.
Jak dojechać do Arcos de la Frontera?
Do Arcos de la Frontera dostaniemy się za pomocą transportu publicznego. Z Cadiz odjeżdżają busy M-902 i 950 firmy Transportes Bahia de Cadiz lub Transportes Comes.
Z Sevilli najlepszą opcją jest pociąg ze stacji Sevilla-San Bernardo do Jerez de la Frontera – cena biletu 9.20€. Bilety kupicie tutaj. Następnie sprawdzamy rozkład jazdy autobusów z Jerez de la Frontera do Arcos de la Frontera. Bilety w cenie od 8 do 13 PLN.
Zwiedzanie
Historyczne centrum miasta składa się z 28 obiektów. Na liście znajdują się kościoły, pałace oaz inne obiekty użyteczności publicznej. Każdy znajdzie tutaj coś dla siebie.
W mieście znajduje się gotycka katedra wybudowana przez króla Kastylii, Alfonsa X po wypędzeniu Maurów z miasta. Słynie z dziesięciu dzwonów, które biły podczas wojny z Maurami. W bitwie pod Zaharą zabrano kilka chorągwi Maurów, które od 1483 r. są wystawiane w kościele w Arcos.
Inne ciekawe miejsce warte odwiedzenia to Castillo de Arcos czyli po prostu zamek książęcy. Znajduje się on na Plaza del Cabildo, w najwyższym punkcie miasta Arcos de la Frontera, w pobliżu Mirador de la Peña i Bazyliki Mniejszej Santa Maria de la Asuncion, zaledwie tuż za ratuszem. Średniowieczny zamek (XI – XVw) pochodzenia mauretańskiego, odbudowany prawie w całości w pierwszej połowie XV wieku. Obecnie jest rezydencją księcia Arcos i jako własność prywatna, nie jest ogólnodostępna. Ma czworokątny plan z czterema krenelowanymi wieżami na narożach. W okresie muzułmańskim był to alcázar wojskowy. Według istniejących dokumentów prymitywna twierdza zachowała duży łuk podkowy przy starym zachodnim wejściu i odcinek muru na południowym zachodzie. Pochodząca z XIV i XV wieku to Wieża Tajemnicy, Przejście za Murami Wschodnimi, Południowe Wieże Flankujące, Wielka Studnia Wodna Dziedzińca Broni i Wieże Piramid. Obecnie jest dostępna pod łukiem, w którym znajdowało się oratorium ratuszowe. Na zewnątrz można zobaczyć tarcze książąt Arcos. W 1993 roku zamek został wpisany na listę światowego dziedzictwa.
Bazylika Menor de Santa María de la Asunción, wzniesiona po rekonkwistach na świątyni Wizygotów i pozostałościach meczetu z XIII i XIV wieku. Główna fasada jest w stylu Plateresco – Gotyckim, a fasada od strony Plaza del Cabildo jest w większości renesansowa. Niedokończona wieża, naprawiona po trzęsieniu ziemi w Lizbonie w 1755 roku, ma barokowy charakter. Od 1931 roku zarówno sama bazylika jak i jej organy są Pomnikiem Artystyczno-Historycznym.
Kolejnym obiektem jest Palacio del Mayorazgo. Został wybudowany w stylu herreryjskim jako dom-pałac w XVII wieku. Po renowacji służy obecnie jako Centrum Wystawowe. Pałac jako centrum wystawiennicze ma różne pomieszczenia. Tak więc na pierwszym piętrze znajduje się sala Antonio el Bailarín, sala Molinera i Corregidor oraz sala wystawowa fotografii Arcos Fundación Víctor Marín, kącik dla pisarzy i poetów. Na drugim piętrze znajduje się Wystawa Malarstwa Miguela de Castro oraz w klatce schodowej prowadzącej na Drugie Piętro, tej poświęconej Malarzom i Rzeźbiarzom Arcos. Do budynku przymocowany jest charakterystyczny kamienny łuk, jeden z wielu w mieście. Na tyłach budynku znajduje się Ogród Andaluzyjski (Jardin Andalusi).
Kolejne pałace wybudowane w mieście w okresie XVII i XVIII wieku to:
- Dom-Pałac rodzin Virues de Segovia i Inestal
- Dom-Pałac Nunez de Prado
- Dom-Pałac Garcia de Veas
- Dom-Pałac Matrera Abajo
- Dom- Pałac Juana de Cuenca i Farfán de los Godos
- Stary Dom – Pałac Markizów de Torresoto
- Dom-Pałac Hrabiego Aguili
Dom-Pałac rodzin Virues de Sefovia i Inestal zbudowany został w XVII wieku i zajmuje cały trapezoidalny blok. Należał do rodziny Virues de Segovia. Fasada wykonana jest z kamienia, a nad nadprożem drzwi znajduje się owalna, oszlifowana marmurowa tarcza przedstawiająca rodzinę Inestal i Virues de Segovia. Na zewnątrz widoczne kolumny zbrojeniowe w narożnikach.
Wnętrze pałacu zorganizowane jest wokół dziedzińca, gdzie wyróżnia się wapienny cokół studni.
Pałac Nunez de Prado zbudowany został w XVII wieku. W późnych latach XIX wieku pałac przeszedł w prywatne ręce a następnie został zdemontowany. Na początku XX wieku w budynku znajdowała się palarnia kawy oraz produkowano tutaj mąkę. Budynek został zbudowany z kamienia. Gdzieniegdzie zachowała się oryginalna murarka. Można zauważyć belkowanie i fronton, na którym znajduje się okrągła marmurkowa tarcza przedstawiająca nazwiska Moreno, Nunez de Pado i Lopez Maldonado. Wnętrze zbudowane jest wokół dziedzińca, nadal zachowując na parterze galerię eliptycznych łuków wspartych na kolumnach. Budynek obecnie służy jako kamienica.
Pałac Garcia de Veas został zbudowany w XVIII wieku. Fasada budynku ma kamienne drzwi zwieńczone rzeźbionym kamiennym herbem i koroną markiza, przedstawiającą nazwiska Garcia, Veas, Gomez, Guerra, Sevillano, Lara i Ayllon. Wewnątrz znajduje się centralny dziedziniec porządkujący przestrzeń. Budynek znajduje się pod adresem Plaza Modesta Gomez 1.
Dom-Pałac Matrera Abajo znajduje się niedaleko innego pałacu Garca de Veas. Ten dom-pałac należał do rodziny Veas. Główna fasada ma kamienne drzwi zwieńczone kamienną tarczą herbową, odpowiadającą rodowi Garcia de la Zarza Real de Veas. Wnętrze, do którego prowadzi korytarz, zachowuje oryginalną podłogę i wydaje się być rozmieszczone wokół centralnego dziedzińca, na którym znajdują się dwie galerie, z których pierwsze piętro wyróżnia się ośmioma półkolistymi łukami opartymi na marmurowych kolumnach.
Dom-Pałac Juana de Cuenca i Farfán de los Godos znajduje się naprzeciwko Starego Domu – Pałacu Markizów de Torresoto, w pobliżu Domu – Pałacu Nuñez de Prado i zaledwie kilka metrów od Placu Cananeo. Dom zbudowany w XVII wieku zajmuje cały odcinek ulicy o tej samej nazwie, w nawiązaniu do żołnierza, który brał udział w obronie Kadyksu przed atakiem Anglików w 1625 roku. Fasada składa się z kamiennych drzwi zwieńczonych ozdobnym belkowaniem i frontonem z tarczą z bronią rodziny Cuenca y Farfán de los Godos. Budynek jest zbudowany wokół dwóch dużych dziedzińców połączonych klatką schodową. Dziedzińce mają otwarte galerie o różnej wysokości, zbudowane z łuków wspartych na marmurowych kolumnach
Stary Dom – Pałac Markizów de Torresoto znajduje się w pobliżu Plaza del Cananeo, w pobliżu Domu – Pałacu Juan de Cuenca i Farfan de los Godos oraz Domu – Pałacu Nuñez de Prado. Jak większość tego typu budynków w mieście, został zbudowany w XVIII wieku.
Był to pierwszy pałac markiza de Torresoto. Cechą wyróżniającą budynku jest XVIII-wieczna fasada z wojskową tarczą przedstawiającą nazwiska różnych rodzin, które mieszkały w tym domu: Andino, Gamaza, Bohorquez i Quintanilla. W 1831 roku przeszedł na własność markiza Torresoto. Po prawej stronie elewacji widzimy XVIII-wieczną dachówkę, dowód na to, że właściciele domu mieli powiązania ze Świętą Inkwizycją.
Dom-Pałac Hrabiego Aguili znajduje się niedaleko Bazyliki Mniejszej Santa María de la Asuncion. Ten rodowy dom jest uważany za klejnot XV wieku ze względu na mieszankę późnego gotyku ze stylem mudejar. Na ramie starych drzwi można zobaczyć stylizowaną na francuski tarczę z symbolem Fernandeza de Espinosa, gubernatora i poprzednika hrabiego Conde del Águila. Kamienna fasada domu ma nadprożowe drzwi obramowane alfizem (listwa prostokątna). W drugiej części domu widać delikatne, słupowe okno z alfizem i dwiema iglicowymi kolumnami, otoczone gzymsami z łańcuchami, na których dwóch heroldów spogląda w kierunku dawnego Puerta de Jerez, (Brama Jerez). W 1852 roku obniżono ulicę, pozostawiając podwyższoną elewację.
Galeria z pałacami
Kolejnym obiektem na naszej trasie jest Teatr Olivares Veas. Budowę obiektu rozpoczęto w 1910 roku według planów José Olivaresa Veasa, a zakończono dwa lata później. Dostęp do budynku prowadzi przez proste modernistyczne wejście. Wewnątrz miejsca na parterze posiadają ultra okrągłą podłogę, a galerię wspierają żelazne kolumny.
Teatr przeszedł wiele renowacji. Ostatnia miała miejsce w 1990 roku i została zakończona w 1994. Teatr został ponownie otwarty 15 marca 1994 roku przez królową Sofię. Teraz jest to jedno z najlepszych miejsc w Arcos de la Frontera, jeśli chodzi o wydarzenia kulturalne.
Zaraz po sąsiedzku, zlokalizowany na Plazuela de la Botica 2 znajduje się Klasztor Zakonu Porządku Mercedariańskiego. Założony w 1642 roku, jest to jedyny klasztor w Arcos de la Frontera, który nadal jest używany zgodnie ze swoim pierwotnym przeznaczeniem.
Ufundowany został przez pierwszą damę Arcos, Doña Beatriz de la Calle y Natera. W jej kaplicy można znaleźć barokowy ołtarz, który zawiera wizerunek Matki Bożej Miłosierdzia i innego utytułowanego właściciela, San Jose. Wewnątrz możemy również wyróżnić między innymi wizerunek patrona miasta San Miguel, Dzieciątka Jezus przypisywanego rzeźbiarzowi znanemu jako La Roldana oraz artystyczne biurko bargueño. Znajdziemy tam także inne piękne dzieła sztuki oraz przepiękny barokowy ołtarz.
Niedaleko znajduje się niedokończona świątynia Jezuitów. Znajduje się na Plazuela de Boticas, obok Klasztoru Bosych Mercedarian, w pobliżu Pałacu Mayorazgo i kościoła San Pedro. Pozostałości, które można zobaczyć, odpowiadają temu, co miało być kościołem jezuitów i zostały oddzielone ulicą, która już nie istnieje (La Compañía, zamknięta w 1734 r.). Wewnątrz znajduje się niedokończony kościół jezuitów, budynek, którego budowę rozpoczęto w 1759 roku, ale pozostał niedokończony po wypędzeniu Jezuitów z miasta w 1767 roku
Kolejnymi obiektami wartymi zobaczenia są obiekty sakralne. Jeden z nich znajduje się naprzeciwko Ogrodu Andaluzyjskiego, zaledwie kilka metrów od Pałacu Mayorazgo i Domu – Pałacu Virues de Segovia i Rodziny Inestal w centrum miasta. Mowa tu Iglesia de San Pedro czyli o kościele San Pedro.
Ten kościół z XVI w był kolegiatą w XIV wieku, który został zbudowany prawdopodobnie zbudowany na pozostałościach muzułmańskiej fortecy Almohad, a której część wielobocznej wieży, została wbudowana w głowę kościoła i jest nadal zachowana po dziś dzień. Kondygnacja budynku jest prostokątna z jedną halą podzieloną na trzy sekcje i wielokątnym sklepieniem apsydowym nakrytym grubymi żebrami. Pozostałą część świątyni stanowi sklepienie potrójnie żebrowe.
W XVI i XVII wieku, dodano sześć kaplic, po trzy na każdej bocznej ścianie nawy, w stylu renesansowym i barokowym. Fasada główna została wykonana w XVIII wieku przez Manuela Gomeza i Pedro de Silvę w stylu barokowym i inspirowana stylem szkoły sewilskiej. Jest podzielony na trzy sekcje, pierwszy z nich to wejście, flankowane bliźniaczymi kolumnami. Druga część wydaje się oddzielona fryzem z gzymsem, w którym znajduje się wnęka z wizerunkiem San Pedro otoczonym przodkami kolumn i zwieńczeniem z zakrzywionym frontonem. Trzy dzwony umieszczone są w ostatniej sekcji wewnątrz potrójnego półkolistego łuku z balustradą i zwieńczonego dzwonnicą z dwoma otworami
Wewnątrz kościoła znajduje się kilka elementów, takich jak ołtarz autorstwa rzeźbiarza Antona Vazqueza namalowany przez Antona Sancheza, Herando de Saturnio i Pedro Fernandez de Guadalupe w 1547 r. Jest to próbka sztuki latynoskiej z wpływami flamandzkimi z pierwszej połowy XVI wieku. Na uwagę zasługuje również kaplica Ayflones ze znakomitym ołtarzem platereskowym oraz obraz Divina Pastora przypisywany La Roldana, patronce duchowieństwa San Pedro z 1749 roku.
Kolejną atrakcją w mieście jest Klasztor Miłosierdzia, który znajduje się na Plaza de la Caridad. Klasztor Miłosierdzia zwany też Azylem Miłosierdzia Zespół zbudowany został w drugiej połowie XVIII wieku. Ośmioboczny kościół flankowany jest dwoma dużymi kwadratowymi dziedzińcami, ograniczonymi od zewnątrz ścianami o falistym, mieszanym wykończeniu. Z wnętrzem komunikuje się poprzez portyk złożony z trzech półkolistych łuków na kolumnach oraz bramę z kutego żelaza.
Bliźniacze dzwonnice znajdują się przed kopułą. W dziedzińcach zachowały się dwa wejścia zakończone trójkątnym frontonem, ale to lewe wejście jest niekompletne. Kościół jest wykonany w stylu kolonialnym i jest prawdopodobnie jedną z najprzyjemniejszych niespodzianek, jakie Arcos ma dla nas w zanadrzu. Wnętrze kościoła jest owalne i ma eleganckie proporcje, z ciekawymi włoskimi obrazami i Matką Bożą Miłosierdzia na ołtarzu, z kaplicą z kolorowego szkła i luster.
Klasztor obecnie pełni funkcje szpitala oraz domu opieki dla osób starszych. Prowadzony jest przez siostry zakonne.
Parę minut spacerem od Azylu Miłosierdzia znajduje się Most San Miguel, który to został zbudowany na korycie rzeki Guadalete. Obecny most San Miguel, czyli Żelazny Most, został otwarty 14 października 1920 r., kiedy burmistrzem miasta był Juan Jose Velazquez-Gaztelu. Uroczystości przewodniczył kard. Enrique Almaraz z Sewilli, który towarzyszył komisji miejskiej w Madrycie, aby odebrać nagrodę za pracę podczas ceremonii zorganizowanej przez Ministerstwo Rozwoju. Przed budową żelaznego mostu było wiele projektów, które próbowały wymyślić, jak przekroczyć rzekę Guadalete.
Poprzednie mosty były drewniane i ulegały licznym wylewom rzecznym. Postanowiono używać barek do przeprawy przez rzekę. W XVII wieku powstał pierwszy most z kamieniołomów, ale miał on wiele problemów, a otwarcie słynnego kamiennego mostu nastąpiło dopiero w 1868 r., Choć po latach (1917 r.) został zniszczony przez powódź. Odtąd rozpoczęto prace przy budowie obecnego mostu, które zakończyły się w pierwszej dekadzie XX wieku.
Kolejną atrakcją jest Brama Matrera. Znajduje się zaledwie kilka metrów od Domu-Pałacu Garcia de Veas i dwie minuty od dawnego klasztoru Zakonu Franciszkanów Bosych (Kościół Marii Auxiliadora).
Łączy ona stare miasto Arcos z Dolnym Miastem. Odegrała kluczową rolę w obronie miasta przed najazdem Muzułmanów i składała się z czterech wież, centralnego węzła i pary flankujących wież, z których tylko jedna istnieje do dziś po lewej stronie.
Brama Matrera została przebudowana w XVII i XVIII wieku i można z niej zobaczyć resztki muru ustawionego między domami. Z zewnątrz pojawia się łuk otoczony domami, zawierający prostą sklepioną kaplicę ze światłem, które strzeże wewnątrz wysokiej jakości rzeźby, niedawno odrestaurowanej, przedstawiającej Dziewicę z Pilar.
W sąsiedztwie bramy znajduje się Dawny Klasztor Franciszkanów Bosych (ob. Kościół Maria Auxiliadora), który znajduje się na Plaza Modesto Gomez.
Klasztor powstał dzięki Isabel de Palacios Espinosa, która chciała założyć wolny od handlu dom zakonników, ponieważ chciała tam pochować swoją rodzinę. Został otwarty w 1644 roku i od tego czasu prowadzono lekcje sztuki i teologii. Jego fasada, poprzedzona małym ogrodem, jest obramowana dwoma parami żłobionych pilastrów, a pośrodku znajduje się drzwi wejściowe, zwieńczone frontonem i wnęką, w której znajduje się obraz San Juan Bosco z dziećmi.
Podłoga tego budynku jest prostokątna i ma płaski dach, natomiast prezbiterium jest czworokątne. Na szczycie znajduje się ołtarz pochodzący z kościoła San Miguel. Wewnątrz zachowało się kilka obrazów, wśród których wyróżnia się ten autorstwa San Pedro de Alcantara i jeden ze świecznika Matki Bożej z Fuensanty.
Parę minut spacerem od Bramy Matreta, na ulicy San Juan (Calle San Juan) znajduje się Kościół San Augustin.
Został założony w 1539 roku jako klasztor San Juan de Letran. Beaterio de las Emparedadas żyli tu do zakończenia prac przy klasztorze Wcielenia, w którym byli zamknięci. W 1586 r. Zakon Augustianów Obserwacji założył klasztor oo. Augustianów i zbudował lepszy kościół, który został poświęcony w 1587 r. Ołtarz wykonał stolarz i miejscowy snycerz; Martin Hernandez.
Klasztor prosperował, licząc w najlepszym czasie dwudziestu duchownych, którzy na początku XVIII wieku nauczali gramatyki, sztuki i filozofii. Miejscowi uczeni opowiadają, że największy krużganek miał 28 kolumn czarnego jaspisu. Jego upadek rozpoczął się w XIX wieku, kiedy w 1835 r. Było tylko sześciu augustianów, a wygnanie zmusiło ich do wyjazdu.
Po opuszczeniu klasztor popadł on w ruinę, pozostał tylko kościół. Warto się skupić na obrazie Jezusa z Nazaretu, cieszącego się powszechnym zapałem i pasją wszystkich ludzi. W 1600 Jacome Velardi został zatrudniony do posągu Chrystusa o wysokości dwóch metrów, z krzyżem w grubym brązowym kolorze, z noszami i cokołami. W Wielki Piątek figura jest przenoszona ulicą, za którą podąża wielu wielbicieli.
Będąc w mieście należy pamiętać aby odwiedzić Ratusz. Może ratusz miejski w Arcos nie jest imponujący ale i tak warto go zobaczyć. Zlokalizowany jest na Plaza del Cabildo, w sąsiedztwie Zamku.
Poprzednia siedziba Ratusza znajdowała się przy Calle Arenillas. W obecnym miejscu znajduje się od 1634 r. Ciekawostką są kamienne drzwi, które wieńczy wyrzeźbiony w kamieniu Archanioł Michał, patron Arcos, pochodzący z XVII wieku.
Wewnątrz budynku warto zwrócić uwagę na kasetonowy strop Izby, portret Karola IV przypisywany szkole Goi oraz obrazy Prieto, dwa portrety naturalnej wielkości, jeden z Espartero i drugi z kapitanem generalnym Moreno del Villar który urodził się w Arcos. Wreszcie historyczny obraz podarowany miastu przez malarza Joaquina Caballero w 1866 roku, przedstawiający ceremonię, podczas której trzej młodzi mieszczanie Arcos zostali rycerzami przez Alfonsa XI po bitwie pod Salado.
W ratuszu swoją siedzibę ma także biuro informacji turystycznej. Ratusz można zwiedzać od poniedziałku do piątku, w godzinach 10:00-13:30.
Kolejna brama w mieście to Zbocze Betlejem inaczej zwana Stara Brama Jerez. Brama zlokalizowana jest pomiędzy Domem-Pałacem Hrabiego Orła a Calle Corredera, gdzie znajduje się Szpital – Kościół San Juan de Dios.
Nazwa ulicy pochodzi od ostrołukowego wizerunku dziewicy z XV wieku, który znajdował się w niszy po wewnętrznej stronie zrujnowanej Bramy Jerezkiej. Na tej ulicy, w pobliżu szpitala San Juan de Dios, znajdowała się jedna z trzech bram do miasta z czasów mauretańskich, z trzema łukami, murem obronnym o podwójnej grubości, barbakanem, fosą i mostem zwodzonym. Na nadprożu herb Arcos (dziś na elewacji ratusza). W 1852 r. Bramę tę rozebrano pod pretekstem przerwania ciągu krętej ulicy co uznano za akt wandalizmu.
W każde święto Bożego Narodzenia przy Starej Bramie Jerez obchodzone są sceny biblijne pokazujące wydarzenia związane ze śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa.
Idąc dalej w dół ulicą Corredera natrafimy na kolejne zabytki miasteczka. Pierwszym z nich jest Szpital-kościół San Juan de Dios. W XVI wieku powstał jako szpital San Sebastián, połączony z pustelnią, a w 1596 r. włączono do niego wszystkie szpitale w Arcos. Posiada harmonijne patio z kolumnami z bogatą barokową klatką schodową.
We wnętrzu kościoła wyróżniają się: niekierowany ołtarz z sosny Flanderskiej, fragment barokowy z 1735 roku, wizerunek Cristo de la Veracruz wykonany przez Antoniego Vázqueza w 1545 r., z elementami gotyckimi; obraz Nuestra Señora de la Angustia oraz płaskorzeźba pokazana na Wystawie Iberoamerykańskiej w Sewilli w 1929 roku.
Zaraz po sąsiedzku znajduje się spichlerz, który został wzniesiony w 1788 roku na rozkaz Karola III. Stary, zbudowany za panowania monarchów katolickich i znajdujący się na Calle Cuna, był nieodpowiedni i nie spełniał już swojej roli. Gdy nowy spichlerz po ponad 100 latach przestał pełnić już swoją funkcję, od 1899 r. miał kilka zastosowań: sąd grodzki, bibliotekę miejską, mieszkanie dla garnizonu wojskowego, szkołę podstawową, a od 2000 r. pełni rolę ośrodka zdrowia.
Budynek zachował barokową fasadę z marmuru zwieńczoną zakrzywionym frontonem, na którym znajduje się pamiątkowa legenda i tarcza miasta. Ten budynek ma artystyczny tytuł z Sewilli z herbem Santo Cristo de la Vera Cruz.
Kolejną atrakcją na ulicy Corredera jest Kościół San Miguel. Pierwotnie aż do XV wieku znajdowała się tu muzułmańska forteca, która usytuowana była na wzgórzu. Następnie powstała tu pustelnia poświęcona San Miguel. W wyniku ulewnych deszczy pustelnia została zniszczona w 1684 roku. W XVIII wieku została odbudowana. Oprócz tego, że była kościołem, było to także hospicjum dla osieroconych dziewcząt. Obecnie kościół jest zamknięty dla nabożeństw i służy jako sala kulturalna (wystawy, konferencje, prezentacje).
Warto zobaczyć jeszcze kościół Św. Franciszka, ale znajduje się on daleko od centrum, na Calle San Francisco. Budowa tego kościoła została dokonana z fundacji księżnej Arcos Beatriz Pacheco jako klasztor Franciszkanów Braci Mniejszych Obserwantów. Prace rozpoczęto na początku XVI wieku na miejscu zajmowanym przez starożytną kaplicę poświęconą San Antonio de Padua. Pod koniec XVII wieku stał się kolegium Propaganda Fide, seminarium misyjnym w Hiszpanii, na Filipinach i za granicą. W 1835 r., wraz z wygnaniem Mendizábala, klasztor został zlikwidowany, ale kościół nadal istniał.
Galeria
